Enfeksiyon Yoğun Bakım Ünitesinde Hayatta Kalım Oranlarını Artırmanın Yolları

Enfeksiyon Yoğun Bakım Ünitesi (İYYBÜ), kritik durumdaki enfeksiyon hastalarının tedavi edildiği, yüksek teknoloji ve yoğun bakım gerektiren birimlerdir. Bu ünitelerde hayatta kalım oranları, hastaların genel sağlık durumu, enfeksiyonun şiddeti, eşlik eden hastalıklar ve uygulanan tedavi protokolleri gibi birçok faktöre bağlıdır. Bu yazıda, İYYBÜ'lerde hayatta kalım oranlarını artırmak için uygulanabilecek stratejileri ve yaklaşımları ayrıntılı olarak inceleyeceğiz.

1. Erken Tanı ve Hızlı Müdahale

1.1. Enfeksiyonun Erken Tanısı

Enfeksiyonun erken tanısı, tedaviye erken başlamak ve hastalığın ilerlemesini önlemek için kritik öneme sahiptir. İYYBÜ'lerde enfeksiyon şüphesi olan hastalarda hızlı ve doğru tanı yöntemleri kullanılmalıdır.

• Klinik Değerlendirme: Hastanın vital bulguları (ateş, kalp atış hızı, solunum hızı, kan basıncı), genel durumu ve semptomları dikkatlice değerlendirilmelidir.
• Laboratuvar Testleri:
  • Kan Kültürleri: Bakteriyemi veya fungemi şüphesi olan hastalarda kan kültürü alınmalıdır. Kültür sonuçları çıkana kadar ampirik antibiyotik tedavisine başlanabilir.
  • İdrar Analizi ve Kültürü: Üriner sistem enfeksiyonu şüphesi olan hastalarda idrar analizi ve kültürü yapılmalıdır.
  • Solunum Yolu Örnekleri: Pnömoni veya diğer solunum yolu enfeksiyonları şüphesi olan hastalarda balgam, trakeal aspirat veya bronkoalveoler lavaj örnekleri alınarak incelenmelidir.
  • Beyin Omurilik Sıvısı (BOS) İncelemesi: Menenjit veya ensefalit şüphesi olan hastalarda BOS incelemesi yapılmalıdır.
  • Prokalsitonin (PCT): Bakteriyel enfeksiyonların erken tanısında ve antibiyotik tedavisinin yönlendirilmesinde kullanılabilir. PCT seviyeleri bakteriyel enfeksiyonlarda yükselir.
  • C-Reaktif Protein (CRP): Enflamatuar süreçlerin bir göstergesi olarak kullanılabilir. Ancak CRP, spesifik bir enfeksiyon belirteci değildir.
• Görüntüleme Yöntemleri:
  • Akciğer Grafisi: Pnömoni veya akciğer absesi gibi akciğer enfeksiyonlarının tanısında kullanılır.
  • Bilgisayarlı Tomografi (BT): Abdominal enfeksiyonlar, sinüzit veya diğer derin doku enfeksiyonlarının tanısında daha detaylı bilgi sağlar.
  • Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG): Beyin apsesi, spinal kord enfeksiyonları veya osteomyelit gibi durumlarda kullanılabilir.
  • Ultrasonografi: Safra kesesi enfeksiyonları, apse veya sıvı birikiminin değerlendirilmesinde faydalıdır.
• Hızlı Tanı Testleri:
  • PCR (Polimeraz Zincir Reaksiyonu): Viral veya bakteriyel patojenlerin hızlı ve hassas bir şekilde tespit edilmesini sağlar.
  • Antijen Testleri: Bazı enfeksiyonların hızlı tanısı için antijen testleri kullanılabilir (örneğin, influenza, streptokok).

1.2. Septik Şokun Erken Tanısı ve Yönetimi

Septik şok, enfeksiyonun neden olduğu, yaşamı tehdit eden bir durumdur. Erken tanı ve agresif tedavi ile hayatta kalım oranları artırılabilir.

• Septik Şokun Tanımı: Enfeksiyon varlığında, hipotansiyon (sistolik kan basıncı < 90 mmHg veya ortalama arter basıncı < 65 mmHg) ve vazopresör ihtiyacı ile karakterizedir.
• Hızlı Tanı Kriterleri:
  • qSOFA (Quick Sequential Organ Failure Assessment) Skoru:
    • Solunum hızı ≥ 22/dakika
    • Bilinç değişikliği
    • Sistolik kan basıncı ≤ 100 mmHg
    İki veya daha fazla pozitif kriter, septik şok olasılığını gösterir.
  • Laktat Seviyesi: Yüksek laktat seviyeleri (genellikle > 2 mmol/L), doku hipoksisinin bir göstergesi olabilir.
• Septik Şok Yönetimi:
  • Sıvı Resüsitasyonu: Kristaloid sıvılar (örneğin, serum fizyolojik, Ringer laktat) ile hızlı sıvı resüsitasyonu (genellikle 30 mL/kg) yapılmalıdır. Sıvı yüklemesi sırasında hastanın kardiyak fonksiyonları yakından izlenmelidir.
  • Vazopresörler: Sıvı resüsitasyonuna rağmen hipotansiyon devam ederse vazopresörler (örneğin, norepinefrin) başlanmalıdır. Norepinefrin, ilk tercih edilen vazopresördür.
  • Antibiyotik Tedavisi: Geniş spektrumlu antibiyotik tedavisine mümkün olan en kısa sürede başlanmalıdır. Antibiyotik seçimi, enfeksiyonun kaynağına ve olası patojenlere göre belirlenmelidir. Kültür sonuçları çıktıktan sonra antibiyotik tedavisi daraltılabilir.
  • Kaynak Kontrolü: Enfeksiyonun kaynağı mümkünse ortadan kaldırılmalıdır (örneğin, apse drenajı, enfekte kateterin çıkarılması).
  • Destekleyici Tedaviler:
    • Mekanik Ventilasyon: Solunum yetmezliği olan hastalarda mekanik ventilasyon uygulanmalıdır.
    • Renal Replasman Tedavisi (RRT): Akut böbrek yetmezliği gelişen hastalarda RRT gerekebilir.
    • Beslenme Desteği: Hastaların beslenme ihtiyaçları karşılanmalıdır. Enteral beslenme (mümkünse) tercih edilmelidir.
    • Stres Ülseri Profilaksisi: Stres ülseri riskini azaltmak için proton pompa inhibitörleri (PPI) veya H2 reseptör antagonistleri kullanılabilir.
    • Derin Ven Trombozu (DVT) Profilaksisi: DVT riskini azaltmak için heparin veya düşük moleküler ağırlıklı heparin kullanılabilir.

2. Uygun Antibiyotik Kullanımı ve Antimikrobiyal Yönetim

2.1. Ampirik Antibiyotik Tedavisi

Enfeksiyon şüphesi olan hastalarda, kültür sonuçları çıkana kadar ampirik antibiyotik tedavisine başlanmalıdır. Ampirik antibiyotik seçimi, enfeksiyonun kaynağı, olası patojenler ve hastanın klinik durumuna göre belirlenmelidir.

• Geniş Spektrumlu Antibiyotikler: Ampirik tedavi genellikle geniş spektrumlu antibiyotiklerle başlar. Bu antibiyotikler, çok çeşitli bakterilere karşı etkilidir.
• Enfeksiyonun Kaynağı: Enfeksiyonun kaynağı (örneğin, akciğer, karın, idrar yolu) antibiyotik seçimini etkiler. Farklı enfeksiyon bölgelerinde farklı patojenler yaygın olabilir.
• Hastanın Klinik Durumu: Hastanın böbrek ve karaciğer fonksiyonları, alerjik reaksiyon öyküsü ve diğer ilaçlarla etkileşimleri dikkate alınmalıdır.
• Yerel Direnç Profili: Hastanenin veya bölgenin yerel direnç profili, antibiyotik seçiminde önemli bir faktördür. Dirençli bakterilere karşı etkili antibiyotikler tercih edilmelidir.

2.2. Kültür Sonuçlarına Göre Antibiyotik Tedavisinin Daraltılması

Kültür sonuçları çıktıktan sonra, antibiyotik tedavisi mümkünse daraltılmalıdır. Bu, gereksiz antibiyotik kullanımını azaltır, direnç gelişimini önler ve yan etki riskini azaltır.

• Antibiyotik Duyarlılık Testleri: Kültür sonuçları, bakterilerin hangi antibiyotiklere duyarlı olduğunu gösterir. Antibiyotik tedavisi, en dar spektrumlu ve etkili antibiyotiğe geçirilmelidir.
• Antibiyotik Yönetimi: Antibiyotik yönetim programları, antibiyotik kullanımını optimize etmek ve direnç gelişimini önlemek için tasarlanmıştır. Bu programlar, antibiyotik reçeteleme kurallarını, antibiyotik kullanımının izlenmesini ve geri bildirim mekanizmalarını içerir.
• Antibiyotik Döngüsü: Antibiyotik döngüsü, belirli bir süre boyunca belirli bir antibiyotiğin kullanımını kısıtlayarak direnç gelişimini yavaşlatmayı amaçlar.

2.3. Antimikrobiyal Yönetim Programları

Antimikrobiyal yönetim programları (AYP), antibiyotik kullanımını optimize etmek, direnç gelişimini önlemek ve hasta sonuçlarını iyileştirmek için tasarlanmıştır. AYP'ler, multidisipliner bir yaklaşım gerektirir ve enfeksiyon hastalıkları uzmanları, mikrobiyologlar, eczacılar ve hemşirelerin işbirliğini içerir.

• AYP'nin Temel Bileşenleri:
  • Antibiyotik Reçeteleme Kuralları: Antibiyotiklerin uygun endikasyonlarda ve doğru dozlarda kullanılmasını sağlamak için reçeteleme kuralları geliştirilmelidir.
  • Antibiyotik Kullanımının İzlenmesi: Antibiyotik kullanımı düzenli olarak izlenmeli ve analiz edilmelidir.
  • Geri Bildirim Mekanizmaları: Hekimlere antibiyotik kullanımı hakkında geri bildirim sağlanmalıdır.
  • Eğitim: Hekimler, hemşireler ve diğer sağlık çalışanları, antibiyotik kullanımı ve direnç konusunda eğitilmelidir.
  • Hastane Enfeksiyon Kontrolü: Hastane enfeksiyonlarının önlenmesi, antibiyotik kullanımını azaltmaya yardımcı olur.
• AYP'nin Faydaları:
  • Antibiyotik direncinin azaltılması
  • Antibiyotik kullanımının optimize edilmesi
  • Hastane enfeksiyonlarının azaltılması
  • Hasta sonuçlarının iyileştirilmesi
  • Maliyetlerin azaltılması

3. Enfeksiyon Kontrol Önlemleri

3.1. El Hijyeni

El hijyeni, hastane enfeksiyonlarının önlenmesinde en önemli faktörlerden biridir. Sağlık çalışanları, hastalarla temas etmeden önce ve sonra, eldiven giymeden önce ve sonra, ve kontamine yüzeylere dokunduktan sonra ellerini yıkamalı veya alkol bazlı el antiseptiği kullanmalıdır.

• El Yıkama Tekniği: Eller en az 20 saniye boyunca sabun ve su ile yıkanmalıdır. Tüm yüzeyler (parmaklar, başparmaklar, el sırtı, avuç içi) iyice ovulmalıdır.
• Alkol Bazlı El Antiseptiği: Alkol bazlı el antiseptikleri, ellerin görünür şekilde kirli olmadığı durumlarda kullanılabilir. Antiseptik, tüm el yüzeylerine uygulanmalı ve kuruyana kadar ovulmalıdır.
• El Hijyeni Eğitimleri: Sağlık çalışanlarına düzenli olarak el hijyeni eğitimleri verilmelidir. Eğitimler, el hijyeninin önemi, doğru el yıkama tekniği ve alkol bazlı el antiseptiğinin kullanımı hakkında bilgi içermelidir.

3.2. İzolasyon Önlemleri

İzolasyon önlemleri, enfekte hastaların diğer hastalara ve sağlık çalışanlarına enfeksiyon bulaştırmasını önlemek için kullanılır. İzolasyon önlemleri, enfeksiyonun bulaşma yoluna göre belirlenir.

• Temas İzolasyonu: Cilt teması yoluyla bulaşan enfeksiyonlar için kullanılır (örneğin, MRSA, VRE). Hasta, özel bir odada izole edilmeli ve sağlık çalışanları eldiven ve önlük giymelidir.
• Damla İzolasyonu: Solunum damlacıkları yoluyla bulaşan enfeksiyonlar için kullanılır (örneğin, influenza, meningokok menenjiti). Hasta, özel bir odada izole edilmeli ve sağlık çalışanları maske takmalıdır.
• Hava Yolu İzolasyonu: Hava yoluyla bulaşan enfeksiyonlar için kullanılır (örneğin, tüberküloz, kızamık). Hasta, negatif basınçlı bir odada izole edilmeli ve sağlık çalışanları N95 maskesi takmalıdır.

3.3. Çevre Temizliği ve Dezenfeksiyonu

İYYBÜ'lerde çevre temizliği ve dezenfeksiyonu, enfeksiyonların yayılmasını önlemek için önemlidir. Yüzeyler düzenli olarak temizlenmeli ve dezenfekte edilmelidir. Özellikle sık dokunulan yüzeyler (örneğin, yatak kenarları, kapı kolları, monitörler) daha sık temizlenmelidir.

• Temizlik Maddeleri: Yüzeylerin temizlenmesi için uygun temizlik maddeleri kullanılmalıdır.
• Dezenfektanlar: Yüzeylerin dezenfekte edilmesi için uygun dezenfektanlar kullanılmalıdır. Dezenfektanların kullanım talimatlarına uyulmalıdır.
• Ekipman Temizliği: Tıbbi ekipmanlar (örneğin, ventilatörler, monitörler) düzenli olarak temizlenmeli ve dezenfekte edilmelidir.

3.4. Kateter İlişkili Enfeksiyonların Önlenmesi

Kateter ilişkili enfeksiyonlar, İYYBÜ'lerde önemli bir sorundur. Kateter takılması ve bakımı sırasında aseptik teknikler kullanılmalı ve kateterler gereksiz yere takılmamalıdır.

• Santral Venöz Kateter (SVK) İlişkili Kan Dolaşımı Enfeksiyonları (SVKE):
  • Kateter Takma Tekniği: SVK takılırken steril eldiven, önlük, maske ve örtü kullanılmalıdır. Cilt, klorheksidin ile dezenfekte edilmelidir.
  • Kateter Bakımı: Kateter giriş yeri düzenli olarak kontrol edilmeli ve pansumanı değiştirilmelidir. Kateter, gereksiz yere manipüle edilmemelidir.
  • Kateterin Erken Çıkarılması: Katetere ihtiyaç kalmadığında mümkün olan en kısa sürede çıkarılmalıdır.
• Üriner Kateter İlişkili Enfeksiyonlar (ÜKİE):
  • Kateter Takma Tekniği: Üriner kateter takılırken steril eldiven kullanılmalıdır. Üretral açıklık, uygun bir antiseptik solüsyon ile temizlenmelidir.
  • Kateter Bakımı: Kateter torbası, mesane seviyesinin altında tutulmalıdır. Kateter, gereksiz yere manipüle edilmemelidir.
  • Kateterin Erken Çıkarılması: Katetere ihtiyaç kalmadığında mümkün olan en kısa sürede çıkarılmalıdır.

3.5. Ventilatör İlişkili Pnömoninin (VİP) Önlenmesi

VİP, mekanik ventilasyon uygulanan hastalarda sık görülen bir enfeksiyondur. VİP'in önlenmesi için aşağıdaki önlemler alınabilir:

• Baş Yatağın Yükseltilmesi: Hastanın baş yatağı 30-45 derece yükseltilmelidir. Bu, aspirasyonu önlemeye yardımcı olur.
• Oral Hijyen: Hastanın ağzı düzenli olarak temizlenmelidir. Klorheksidinli ağız gargarası kullanılabilir.
• Trakeal Aspirasyon: Trakeal aspirasyon, aseptik tekniklerle yapılmalıdır.
• Ventilatör Devrelerinin Değiştirilmesi: Ventilatör devreleri gereksiz yere değiştirilmemelidir.
• Subglottik Aspirasyon: Subglottik aspirasyon, VİP riskini azaltmaya yardımcı olabilir.

4. Beslenme Desteği ve Metabolik Kontrol

4.1. Erken Enteral Beslenme

Enfeksiyonu olan kritik hastalarda, erken enteral beslenme (mümkünse), parenteral beslenmeye göre tercih edilmelidir. Enteral beslenme, bağırsak bariyerini korur, bağışıklık fonksiyonunu destekler ve enfeksiyon riskini azaltır.

• Enteral Beslenmenin Faydaları:
  • Bağırsak bariyerinin korunması
  • Bağışıklık fonksiyonunun desteklenmesi
  • Enfeksiyon riskinin azaltılması
  • Maliyetin daha düşük olması
• Enteral Beslenmeye Başlama Zamanı: Hastanın hemodinamik durumu stabil olduktan sonra mümkün olan en kısa sürede enteral beslenmeye başlanmalıdır.
• Enteral Beslenme Yöntemleri: Nazogastrik tüp, nazojejunal tüp veya gastrostomi yoluyla enteral beslenme uygulanabilir.

4.2. Parenteral Beslenme

Enteral beslenmenin mümkün olmadığı veya yeterli olmadığı durumlarda parenteral beslenme uygulanabilir. Parenteral beslenme, intravenöz yolla besin maddelerinin verilmesini içerir.

• Parenteral Beslenmenin Riskleri:
  • Kateter ilişkili enfeksiyonlar
  • Metabolik komplikasyonlar (örneğin, hiperglisemi, elektrolit dengesizlikleri)
  • Karaciğer fonksiyon bozukluğu
• Parenteral Beslenmenin Uygulanması: Parenteral beslenme, dikkatli bir şekilde planlanmalı ve hastanın metabolik ihtiyaçlarına göre ayarlanmalıdır.

4.3. Hipergliseminin Kontrolü

Hiperglisemi, enfeksiyonu olan kritik hastalarda sık görülen bir sorundur ve enfeksiyon riskini artırabilir. Kan şekeri seviyeleri, insülin infüzyonu ile kontrol altında tutulmalıdır.

• Hedef Kan Şekeri Seviyesi: Genellikle 140-180 mg/dL arasında bir kan şekeri seviyesi hedeflenir.
• İnsülin İnfüzyonu: Kan şekeri seviyelerini kontrol altında tutmak için insülin infüzyonu kullanılabilir. İnsülin dozu, kan şekeri seviyelerine göre ayarlanmalıdır.
• Kan Şekeri İzlemi: Kan şekeri seviyeleri düzenli olarak izlenmelidir.

5. Destekleyici Tedaviler ve Organ Fonksiyonlarının İzlenmesi

5.1. Mekanik Ventilasyonun Optimizasyonu

Solunum yetmezliği olan hastalarda mekanik ventilasyon uygulanmalıdır. Mekanik ventilasyonun optimizasyonu, akciğer hasarını en aza indirmek ve gaz değişimini iyileştirmek için önemlidir.

• Akciğer Koruyucu Ventilasyon Stratejileri:
  • Düşük Tidal Volüm (6-8 mL/kg): Akciğerlerin aşırı gerilmesini önlemek için düşük tidal volüm kullanılmalıdır.
  • Yüksek PEEP (Pozitif Ekspirasyon Sonu Basıncı): Alveollerin açık kalmasını sağlamak için yüksek PEEP kullanılmalıdır.
  • Plato Basıncının İzlenmesi: Plato basıncı, 30 cmH2O'nun altında tutulmalıdır.
• ARDS (Akut Solunum Sıkıntısı Sendromu) Yönetimi: ARDS'li hastalarda prone pozisyonu, nöromüsküler blokaj ve ekstrakorporeal membran oksijenasyonu (ECMO) gibi ileri tedavi yöntemleri gerekebilir.

5.2. Renal Replasman Tedavisi (RRT)

Akut böbrek yetmezliği gelişen hastalarda RRT gerekebilir. RRT, hemodiyaliz, hemofiltrasyon veya sürekli venovenöz hemofiltrasyon (CVVH) gibi yöntemlerle uygulanabilir.

• RRT'nin Endikasyonları:
  • Şiddetli asidemi
  • Hiperkalemi
  • Sıvı yüklenmesi
  • Üremik ensefalopati
• RRT Yöntemleri: RRT yöntemi, hastanın klinik durumuna ve ihtiyaçlarına göre belirlenmelidir.

5.3. Kardiyovasküler Destek

Septik şok veya diğer ciddi enfeksiyonlarda kardiyovasküler yetmezlik gelişebilir. Bu durumda vazopresörler, inotroplar veya mekanik dolaşım destek cihazları (örneğin, intra-aortik balon pompası) kullanılabilir.

• Vazopresörler: Norepinefrin, ilk tercih edilen vazopresördür.
• İnotroplar: Dobutamin veya milrinon, kardiyak outputu artırmak için kullanılabilir.
• Mekanik Dolaşım Desteği: Şiddetli kardiyovasküler yetmezlik durumlarında mekanik dolaşım destek cihazları gerekebilir.

5.4. Koagülasyon Bozukluklarının Yönetimi

Enfeksiyonlarda koagülasyon bozuklukları (örneğin, dissemine intravasküler koagülasyon - DİK) gelişebilir. DİK'in yönetimi, altta yatan enfeksiyonun tedavisi, transfüzyonlar ve antikoagülan tedavi içerebilir.

• DİK'in Tanısı: DİK tanısı, laboratuvar testleri (örneğin, trombosit sayısı, protrombin zamanı, aktive parsiyel tromboplastin zamanı, fibrin yıkım ürünleri, D-dimer) ile konulur.
• DİK'in Tedavisi: DİK'in tedavisi, altta yatan enfeksiyonun tedavisi, transfüzyonlar (trombosit, taze donmuş plazma) ve antikoagülan tedavi (heparin) içerebilir.

6. Multidisipliner Yaklaşım ve Ekip Çalışması

İYYBÜ'lerde hayatta kalım oranlarını artırmak için multidisipliner bir yaklaşım ve ekip çalışması şarttır. Doktorlar, hemşireler, eczacılar, fizyoterapistler ve diğer sağlık çalışanları, hastaların bakımında işbirliği yapmalıdır.

• Ekip Toplantıları: Düzenli ekip toplantıları, hastaların durumunu değerlendirmek, tedavi planlarını yapmak ve iletişim sorunlarını çözmek için önemlidir.
• İletişim: Açık ve etkili iletişim, ekip üyeleri arasında koordinasyonu sağlar ve hataları önler.
• Eğitim: Tüm ekip üyeleri, enfeksiyon yönetimi, kritik bakım ve diğer ilgili konularda düzenli olarak eğitilmelidir.

7. Araştırma ve Kalite İyileştirme

İYYBÜ'lerde hayatta kalım oranlarını artırmak için sürekli araştırma ve kalite iyileştirme çalışmaları yapılmalıdır. Yeni tedavi yöntemleri ve protokoller geliştirilmeli ve uygulanmalıdır.

• Klinik Araştırmalar: Klinik araştırmalar, yeni tedavi yöntemlerinin ve protokollerin etkinliğini değerlendirmek için önemlidir.
• Kalite İyileştirme Projeleri: Kalite iyileştirme projeleri, mevcut uygulamaları iyileştirmek ve hataları önlemek için tasarlanmıştır.
• Veri Toplama ve Analizi: İYYBÜ'lerde düzenli olarak veri toplanmalı ve analiz edilmelidir. Veriler, performans ölçütlerini izlemek ve iyileştirme alanlarını belirlemek için kullanılabilir.

8. Hasta ve Aile İletişimi

Kritik hastalığı olan hastaların ve ailelerinin bilgilendirilmesi ve desteklenmesi önemlidir. Hastaların ve ailelerinin soruları yanıtlanmalı, tedavi seçenekleri açıklanmalı ve duygusal destek sağlanmalıdır.

• Açık ve Dürüst İletişim: Hastaların ve ailelerinin durumları hakkında açık ve dürüst bir şekilde bilgilendirilmesi önemlidir.
• Duygusal Destek: Hastaların ve ailelerinin duygusal ihtiyaçları karşılanmalıdır. Psikolojik danışmanlık hizmetleri sunulabilir.
• Karar Verme Sürecine Katılım: Hastaların ve ailelerinin tedavi kararlarına katılımı sağlanmalıdır.

Sonuç

Enfeksiyon Yoğun Bakım Ünitelerinde hayatta kalım oranlarını artırmak, multidisipliner bir yaklaşım, erken tanı ve hızlı müdahale, uygun antibiyotik kullanımı, enfeksiyon kontrol önlemleri, beslenme desteği, organ fonksiyonlarının izlenmesi ve sürekli kalite iyileştirme çalışmaları gerektirir. Bu stratejilerin uygulanması, İYYBÜ'lerde hasta sonuçlarını iyileştirmeye ve yaşam kurtarmaya yardımcı olabilir.