Anestezi ve Reanimasyonİç HastalıklarıGöğüs Hastalıkları

Genel Yoğun Bakımda Sık Karşılaşılan Sorunlar ve Çözüm Yaklaşımları

Yoğun bakım üniteleri (YBÜ), kritik durumdaki hastaların hayati fonksiyonlarının yakından izlendiği ve desteklendiği özel ortamlardır. Bu ünitelerde, deneyimli sağlık profesyonelleri ve gelişmiş tıbbi teknolojiler sayesinde, hastaların yaşama tutunma şansı artırılır. Ancak, yoğun bakım ortamı, hasta ve sağlık çalışanları için çeşitli zorlukları da beraberinde getirir. Bu yazıda, genel yoğun bakımda sık karşılaşılan sorunları ve bu sorunlara yönelik çözüm yaklaşımlarını detaylı bir şekilde inceleyeceğiz.

1. Solunum Yetmezliği ve Mekanik Ventilasyon

Solunum yetmezliği, yoğun bakım hastalarında en sık karşılaşılan sorunlardan biridir. Akciğerlerin yeterli oksijeni alıp karbondioksiti atamaması durumunda ortaya çıkar. Solunum yetmezliğinin birçok nedeni olabilir: pnömoni, akut respiratuvar distres sendromu (ARDS), kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) alevlenmeleri, kalp yetmezliği ve nörolojik sorunlar.

1.1 Mekanik Ventilasyonun Zorlukları

Mekanik ventilasyon, solunum yetmezliği olan hastalarda hayat kurtarıcı bir yöntemdir. Ancak, mekanik ventilasyonun da çeşitli komplikasyonları ve zorlukları vardır:

• Ventilatör İlişkili Pnömoni (VİP): Mekanik ventilasyonda kullanılan tüp, akciğerlere bakteri girişini kolaylaştırarak pnömoni riskini artırır. VİP, yoğun bakımda morbidite ve mortaliteyi önemli ölçüde artırır.
• Barotravma ve Volütravma: Yüksek basınç veya hacimle ventilasyon, akciğerlerde hasara (barotravma) veya aşırı gerilmeye (volütravma) neden olabilir. Bu durum, pnömotoraks, mediastinal amfizem ve subkutan amfizem gibi ciddi komplikasyonlara yol açabilir.
• Ventilatör İlişkili Akciğer Hasarı (VİAH): Mekanik ventilasyonun kendisi, inflamatuvar yanıtı tetikleyerek akciğerlerde hasara neden olabilir. VİAH, ARDS'nin gelişimine katkıda bulunabilir.
• Diyafram Disfonksiyonu: Uzun süreli mekanik ventilasyon, diyafram kasının zayıflamasına ve disfonksiyonuna neden olabilir. Bu durum, ventilasyondan ayırma sürecini zorlaştırır.
• Hemodinamik Etkiler: Mekanik ventilasyon, intratorasik basıncı artırarak venöz dönüşü azaltabilir ve kardiyak output'u düşürebilir. Bu durum, hipotansiyon ve şok gibi sorunlara yol açabilir.
• Hasta-Ventilatör Uyumsuzluğu: Hastanın solunum çabaları ile ventilatörün sağladığı destek arasında uyumsuzluk olması, hastanın konforunu azaltır, solunum işini artırır ve akciğer hasarı riskini artırır.

1.2 Solunum Yetmezliği ve Mekanik Ventilasyona Yaklaşım

Solunum yetmezliği ve mekanik ventilasyonun yönetimi, multidisipliner bir yaklaşım gerektirir. İşte bazı temel stratejiler:

1. Erken Tanı ve Tedavi: Solunum yetmezliğinin erken tanısı ve altta yatan nedenin hızlı bir şekilde tedavi edilmesi, mekanik ventilasyon ihtiyacını azaltabilir veya süresini kısaltabilir.
2. Akciğer Koruyucu Ventilasyon Stratejileri: Düşük tidal hacim (6-8 ml/kg ideal vücut ağırlığı), plato basıncının 30 cmH2O'nun altında tutulması ve uygun PEEP (pozitif ekspiratuvar basınç) kullanımı, VİAH riskini azaltır.
3. Ventilatör Modlarının Seçimi: Hastanın durumuna ve ihtiyaçlarına uygun ventilatör modunun seçilmesi önemlidir. Kontrollü modlar, spontan solunum çabası olmayan hastalarda kullanılırken, destekleyici modlar (örneğin, basınç desteği, SIMV) spontan solunumu olan hastalarda tercih edilebilir.
4. PEEP Optimizasyonu: PEEP, alveollerin açık kalmasını sağlayarak oksijenlenmeyi artırır. Ancak, aşırı PEEP, kardiyak output'u düşürebilir ve akciğer hasarı riskini artırabilir. PEEP'in optimal seviyesini belirlemek için akciğer mekaniği ve hemodinamik parametreler yakından izlenmelidir.
5. Prone Pozisyonu: ARDS'li hastalarda prone pozisyonu (yüzüstü yatırma), oksijenlenmeyi iyileştirebilir ve mortaliteyi azaltabilir. Prone pozisyonu, akciğerlerin daha homojen ventilasyonunu sağlar ve perfüzyon-ventilasyon uyumsuzluğunu düzeltir.
6. Nöromusküler Blokaj: Şiddetli ARDS'li hastalarda, hasta-ventilatör uyumsuzluğunu azaltmak ve akciğer koruyucu ventilasyon stratejilerini uygulamak için nöromusküler blokaj kullanılabilir. Ancak, uzun süreli nöromusküler blokaj, kas zayıflığına neden olabilir.
7. Ventilatörden Ayırma (Weaning): Hastanın solunum yükünü tolere edebildiğine dair kanıtlar olduğunda ventilatörden ayırma işlemine başlanmalıdır. Spontan solunum denemesi (SBT), ventilatörden ayırma başarısını değerlendirmek için yaygın olarak kullanılan bir yöntemdir.
8. VİP Önleme Protokolleri: VİP'i önlemek için çeşitli önlemler alınmalıdır: ağız hijyeni, yatak başının yükseltilmesi, subglottik sekresyonların aspirasyonu ve uygun antibiyotik kullanımı.

2. Kardiyovasküler Sorunlar

Yoğun bakım hastalarında kardiyovasküler sorunlar sık görülür ve mortaliteyi önemli ölçüde etkiler. Hipotansiyon, şok, aritmi ve akut koroner sendrom (AKS) gibi durumlar yoğun bakımda sıklıkla karşılaşılan kardiyovasküler sorunlardır.

2.1 Hipotansiyon ve Şok

Hipotansiyon (sistolik kan basıncının 90 mmHg'nin altında olması veya ortalama arter basıncının 65 mmHg'nin altında olması), yoğun bakım hastalarında sık karşılaşılan bir sorundur. Hipotansiyonun nedenleri arasında hipovolemi, kardiyojenik şok, septik şok, anafilaktik şok ve nörojenik şok yer alır.

Şok, dokulara yetersiz oksijen sunumu ile karakterize hayatı tehdit eden bir durumdur. Şokun farklı türleri vardır ve her birinin kendine özgü tedavi yaklaşımları vardır.

• Hipovolemik Şok: Kan veya sıvı kaybına bağlı olarak gelişir. Tedavide sıvı resüsitasyonu ve kan transfüzyonu önemlidir.
• Kardiyojenik Şok: Kalbin yeterli kanı pompalayamaması sonucu ortaya çıkar. Tedavide inotropik ajanlar, vazodilatörler ve mekanik dolaşım destek cihazları kullanılabilir.
• Septik Şok: Enfeksiyona bağlı olarak gelişir. Tedavide antibiyotikler, sıvı resüsitasyonu ve vazopresörler kullanılır.
• Anafilaktik Şok: Allerjik reaksiyona bağlı olarak gelişir. Tedavide epinefrin, antihistaminikler ve kortikosteroidler kullanılır.
• Nörojenik Şok: Spinal kord yaralanmasına bağlı olarak gelişir. Tedavide sıvı resüsitasyonu ve vazopresörler kullanılır.

2.2 Aritmiler

Aritmiler, kalp atış hızının veya ritminin anormal olmasıdır. Yoğun bakım hastalarında aritmiye neden olabilecek birçok faktör vardır: elektrolit dengesizlikleri, hipoksi, ilaçlar, miyokard iskemisi ve otonom sinir sistemi disfonksiyonu.

Sık karşılaşılan aritmi türleri arasında atriyal fibrilasyon, atriyal flutter, ventriküler taşikardi ve ventriküler fibrilasyon yer alır. Aritmilerin tedavisi, aritminin türüne ve hastanın klinik durumuna bağlıdır. Anti-aritmik ilaçlar, kardiyoversiyon veya ablasyon gibi yöntemler kullanılabilir.

2.3 Akut Koroner Sendrom (AKS)

AKS, miyokard iskemisi ile karakterize bir durumdur. Yoğun bakım hastalarında AKS, altta yatan kardiyovasküler hastalığı olanlarda veya sepsis, cerrahi stres gibi durumlarda tetiklenebilir. AKS'nin tedavisi, antiplatelet ilaçlar, antikoagülanlar, nitratlar, beta blokerler ve revaskülarizasyon (perkütan koroner girişim veya koroner arter bypass greftleme) yöntemlerini içerir.

2.4 Kardiyovasküler Sorunlara Yaklaşım

Kardiyovasküler sorunların yönetimi, hızlı tanı ve uygun tedaviyi gerektirir. İşte bazı temel stratejiler:

1. Hemodinamik Monitorizasyon: Arteriyel kan basıncı, santral venöz basınç (SVB), pulmoner arter kateteri (PAK) ve ekokardiyografi gibi yöntemlerle hemodinamik parametrelerin yakından izlenmesi, tanı ve tedavi kararlarında önemlidir.
2. Sıvı Resüsitasyonu: Hipovolemik hastalarda sıvı resüsitasyonu, kan basıncını ve doku perfüzyonunu iyileştirmek için önemlidir. Ancak, aşırı sıvı yüklemesi, pulmoner ödem ve ARDS riskini artırabilir.
3. Vazopresörler ve İnotroplar: Hipotansiyonu düzeltmek ve kardiyak output'u artırmak için vazopresörler (örneğin, norepinefrin, vazopressin) ve inotroplar (örneğin, dobutamin, dopamin) kullanılabilir.
4. Anti-Aritmik Tedavi: Aritmilerin türüne ve hastanın durumuna göre anti-aritmik ilaçlar (örneğin, amiodaron, lidokain) kullanılabilir. Hemodinamik olarak stabil olmayan hastalarda kardiyoversiyon gerekli olabilir.
5. AKS Yönetimi: AKS'li hastalarda antiplatelet ilaçlar, antikoagülanlar ve revaskülarizasyon (perkütan koroner girişim veya koroner arter bypass greftleme) uygulanabilir.
6. Elektrolit Dengesinin Sağlanması: Elektrolit dengesizlikleri (örneğin, hipokalemi, hipomagnezemi) aritmiye neden olabilir. Elektrolitlerin normal sınırlarda tutulması önemlidir.

3. Böbrek Yetmezliği

Akut böbrek hasarı (ABH), yoğun bakım hastalarında sık görülen ve mortaliteyi artıran bir durumdur. ABH, böbrek fonksiyonlarının ani kaybı ile karakterizedir. ABH'nin nedenleri arasında hipovolemi, hipotansiyon, nefrotoksik ilaçlar, sepsis ve rabdomiyoliz yer alır.

3.1 ABH'nin Yönetimi

ABH'nin yönetimi, altta yatan nedenin tedavisi, sıvı dengesinin sağlanması, elektrolit dengesizliklerinin düzeltilmesi ve gerekirse renal replasman tedavisi (RRT) (hemodiyaliz, hemofiltrasyon) uygulanmasını içerir.

• Sıvı Yönetimi: Hipovolemik hastalarda sıvı resüsitasyonu, böbrek perfüzyonunu iyileştirmek için önemlidir. Ancak, aşırı sıvı yüklemesi, pulmoner ödem ve ARDS riskini artırabilir.
• Nefrotoksik İlaçlardan Kaçınma: Aminoglikozitler, nonsteroidal antiinflamatuvar ilaçlar (NSAID'ler) ve kontrast maddeler gibi nefrotoksik ilaçlardan mümkün olduğunca kaçınılmalıdır.
• Elektrolit Dengesinin Sağlanması: Hiperkalemi, hiponatremi ve hiperfosfatemi gibi elektrolit dengesizlikleri, ABH'de sık görülür. Elektrolitlerin normal sınırlarda tutulması önemlidir.
• Renal Replasman Tedavisi (RRT): Ciddi ABH'li hastalarda, özellikle hiperkalemi, sıvı yüklemesi veya asidoz gibi durumlarda RRT (hemodiyaliz, hemofiltrasyon) gerekebilir. RRT, böbrek fonksiyonlarını geçici olarak yerine getirerek hastanın iyileşmesine yardımcı olur.

3.2 Sürekli Renal Replasman Tedavisi (SRRT)

SRRT, yoğun bakım hastalarında hemodinamik olarak daha stabil bir yöntemdir. SRRT, aralıklı hemodiyalize göre daha yavaş ve sürekli bir sıvı ve elektrolit dengesi sağlar. SRRT, özellikle hipotansiyonu olan veya sıvı dengesini tolere edemeyen hastalarda tercih edilir.

4. Enfeksiyonlar

Yoğun bakım hastaları, bağışıklık sistemlerinin zayıflaması ve invaziv girişimlerin (kateterler, tüpler) kullanılması nedeniyle enfeksiyonlara karşı daha duyarlıdır. Yoğun bakımda sık görülen enfeksiyonlar arasında ventilatör ilişkili pnömoni (VİP), kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonları (KİBDE), üriner sistem enfeksiyonları ve cerrahi alan enfeksiyonları yer alır.

4.1 Enfeksiyonların Önlenmesi

Enfeksiyonların önlenmesi, yoğun bakımda morbidite ve mortaliteyi azaltmak için önemlidir. İşte bazı temel stratejiler:

• El Hijyeni: El hijyeni, enfeksiyonların yayılmasını önlemenin en önemli yoludur. Sağlık çalışanları, hasta ile temas etmeden önce ve sonra ellerini yıkamalı veya alkol bazlı el dezenfektanı kullanmalıdır.
• Kateter Bakımı: Kateterlerin (santral venöz kateter, üriner kateter) yerleştirilmesi ve bakımı sırasında aseptik teknikler kullanılmalıdır. Kateterlerin gereksiz yere uzun süre yerinde kalmasından kaçınılmalıdır.
• VİP Önleme Protokolleri: Ağız hijyeni, yatak başının yükseltilmesi, subglottik sekresyonların aspirasyonu ve uygun ventilasyon stratejileri, VİP riskini azaltır.
• Antibiyotik Yönetimi: Gereksiz antibiyotik kullanımından kaçınılmalıdır. Antibiyotikler, sadece enfeksiyon kanıtı olduğunda ve uygun endikasyonlarla kullanılmalıdır. Antibiyotiklerin spektrumu, kültür sonuçlarına göre daraltılmalıdır.
• İzolasyon Önlemleri: Enfekte hastalar, diğer hastalardan izole edilmelidir. Temas izolasyonu, damlacık izolasyonu ve hava yolu izolasyonu gibi uygun izolasyon önlemleri alınmalıdır.

4.2 Enfeksiyonların Tedavisi

Enfeksiyonların tedavisi, erken tanı ve uygun antibiyotik kullanımını içerir. Enfeksiyonun kaynağının belirlenmesi ve uygun kültürlerin alınması önemlidir. Antibiyotikler, kültür sonuçlarına göre ayarlanmalıdır. Ciddi enfeksiyonlarda, sepsis protokolleri uygulanmalıdır.

5. Deliryum

Deliryum, yoğun bakım hastalarında sık görülen ve kognitif fonksiyonlarda bozulma, dikkat eksikliği ve bilinç düzeyinde dalgalanmalar ile karakterize bir durumdur. Deliryum, hastaların hastanede kalış süresini uzatır, mortaliteyi artırır ve uzun dönem kognitif sorunlara yol açabilir.

5.1 Deliryumun Nedenleri

Deliryumun nedenleri arasında ilaçlar (özellikle sedatifler ve opioidler), metabolik bozukluklar, enfeksiyonlar, hipoksi, ağrı, uyku bozuklukları ve yoğun bakım ortamının kendisi yer alır.

5.2 Deliryumun Önlenmesi ve Tedavisi

Deliryumun önlenmesi ve tedavisi, multidisipliner bir yaklaşım gerektirir. İşte bazı temel stratejiler:

• Non-Farmakolojik Yaklaşımlar:
  • Oryantasyon: Hastaya bulunduğu yer, zaman ve kişi hakkında sürekli bilgi verilmelidir.
  • Uyku Hijyeni: Gürültüyü azaltmak, ışığı kontrol etmek ve uyku saatlerini düzenlemek, uyku kalitesini artırabilir.
  • Mobilizasyon: Hastanın mümkün olduğunca erken mobilize edilmesi, deliryum riskini azaltabilir.
  • Gözlük ve İşitme Cihazlarının Kullanımı: Görme ve işitme sorunları, deliryum riskini artırabilir. Hastanın gözlük ve işitme cihazlarını kullanması sağlanmalıdır.
• Farmakolojik Yaklaşımlar:
  • Sedatif ve Opioidlerin Azaltılması: Sedatif ve opioidlerin kullanımı, deliryum riskini artırabilir. Bu ilaçların dozları mümkün olduğunca azaltılmalı veya alternatif ilaçlar kullanılmalıdır.
  • Antipsikotik İlaçlar: Haloperidol ve risperidon gibi antipsikotik ilaçlar, deliryum semptomlarını hafifletebilir. Ancak, bu ilaçların yan etkileri (örneğin, QT uzaması) dikkate alınmalıdır.
  • Deksmadetomidin: Deksmadetomidin, sedatif ve analjezik özellikleri olan bir alfa-2 adrenerjik agonisttir. Deliryum riskini azaltabileceği gösterilmiştir.
• CAM-ICU Skoru: Deliryumun erken tanısı için Confusion Assessment Method for the Intensive Care Unit (CAM-ICU) gibi standardize edilmiş değerlendirme araçları kullanılmalıdır.

6. Ağrı Yönetimi

Yoğun bakım hastaları, ağrıya neden olabilecek birçok duruma maruz kalırlar: cerrahi işlemler, invaziv girişimler, yaralar ve inflamatuvar süreçler. Yetersiz ağrı yönetimi, hastaların anksiyetesini artırır, uyku düzenini bozar ve hemodinamik instabiliteye yol açabilir.

6.1 Ağrı Değerlendirmesi

Ağrı yönetimi, ağrının düzenli olarak değerlendirilmesi ile başlar. Ağrı değerlendirmesi için çeşitli araçlar kullanılabilir: Vizüel Analog Skala (VAS), Nümerik Ağrı Skalası (NAS) ve Davranışsal Ağrı Skalası (BPS).

6.2 Ağrı Tedavisi

Ağrı tedavisi, non-farmakolojik ve farmakolojik yöntemleri içerir.

• Non-Farmakolojik Yöntemler:
  • Pozisyonlama: Hastanın rahat bir pozisyonda tutulması, ağrıyı azaltabilir.
  • Soğuk ve Sıcak Uygulamalar: Soğuk ve sıcak uygulamalar, ağrıyı hafifletebilir.
  • Masaj: Masaj, kas gerginliğini azaltarak ağrıyı hafifletebilir.
  • Rahatlama Teknikleri: Derin nefes alma, meditasyon ve müzik dinleme gibi rahatlama teknikleri, ağrıyı azaltabilir.
• Farmakolojik Yöntemler:
  • Non-Opioid Analjezikler: Parasetamol ve nonsteroidal antiinflamatuvar ilaçlar (NSAID'ler), hafif ve orta şiddetli ağrılarda kullanılabilir.
  • Opioid Analjezikler: Morfin, fentanil ve hidromorfon gibi opioid analjezikler, şiddetli ağrılarda kullanılabilir. Opioidlerin yan etkileri (örneğin, solunum depresyonu, konstipasyon) dikkate alınmalıdır.
  • Adjuvan Analjezikler: Gabapentin ve pregabalin gibi adjuvan analjezikler, nöropatik ağrıda kullanılabilir.

7. Beslenme

Yoğun bakım hastaları, metabolik stres ve katabolizma nedeniyle artan enerji ve protein ihtiyacına sahiptir. Yetersiz beslenme, kas zayıflığına, bağışıklık sisteminin zayıflamasına ve iyileşme sürecinin gecikmesine yol açabilir.

7.1 Beslenme Desteği

Beslenme desteği, enteral (tüp yoluyla) veya parenteral (damar yoluyla) yolla sağlanabilir. Enteral beslenme, sindirim sisteminin fonksiyonel olduğu durumlarda tercih edilir. Parenteral beslenme, enteral beslenmenin mümkün olmadığı veya yetersiz kaldığı durumlarda kullanılır.

• Enteral Beslenme:
  • Nazogastrik Tüp: Beslenme solüsyonu, nazogastrik tüp yoluyla mideye verilir.
  • Nazojejunal Tüp: Beslenme solüsyonu, nazojejunal tüp yoluyla jejunuma verilir.
  • Gastrostomi: Beslenme solüsyonu, gastrostomi yoluyla mideye verilir.
  • Jejunostomi: Beslenme solüsyonu, jejunostomi yoluyla jejunuma verilir.
• Parenteral Beslenme:
  • Santral Venöz Kateter: Beslenme solüsyonu, santral venöz kateter yoluyla kan dolaşımına verilir.

7.2 Beslenme İhtiyaçlarının Belirlenmesi

Hastanın enerji ve protein ihtiyacı, klinik durumuna, metabolik stres düzeyine ve beslenme durumuna göre belirlenmelidir. Beslenme ihtiyaçlarını belirlemek için çeşitli formüller ve yöntemler kullanılabilir. Kalori ihtiyacı, Harris-Benedict denklemi veya indirekt kalorimetri ile hesaplanabilir. Protein ihtiyacı, genellikle 1.2-2.0 g/kg/gün olarak belirlenir.

8. Tromboemboli Profilaksisi

Yoğun bakım hastaları, immobilizasyon, cerrahi işlemler ve inflamatuvar süreçler nedeniyle venöz tromboemboli (VTE) (derin ven trombozu ve pulmoner emboli) riskine sahiptir. VTE, morbidite ve mortaliteyi artırabilir.

8.1 VTE Profilaksisi

VTE profilaksisi, farmakolojik ve mekanik yöntemleri içerir.

• Farmakolojik Profilaksi:
  • Düşük Molekül Ağırlıklı Heparin (DMAH): Enoksaparin ve dalteparin gibi DMAH'ler, VTE profilaksisinde yaygın olarak kullanılır.
  • Fondaparinuks: Fondaparinuks, DMAH'lere alternatif olarak kullanılabilir.
• Mekanik Profilaksi:
  • Gradüe Kompresyon Çorapları (GKÇ): GKÇ'ler, bacaklardaki venöz dönüşü artırarak VTE riskini azaltır.
  • İntermittan Pnömatik Kompresyon (İPK): İPK cihazları, bacaklara periyodik olarak basınç uygulayarak venöz dönüşü artırır.

9. Bası Yaraları

Yoğun bakım hastaları, immobilizasyon, yetersiz beslenme ve inkontinans nedeniyle bası yaraları riskine sahiptir. Bası yaraları, ağrıya, enfeksiyona ve iyileşme sürecinin gecikmesine yol açabilir.

9.1 Bası Yaralarının Önlenmesi

Bası yaralarının önlenmesi, düzenli cilt bakımı, pozisyonlama ve basıncı azaltıcı yüzeylerin kullanılmasını içerir.

• Düzenli Cilt Bakımı: Cilt, temiz ve kuru tutulmalıdır. Nemlendirici kremler kullanılabilir.
• Pozisyonlama: Hasta, en az iki saatte bir pozisyon değiştirmelidir.
• Basıncı Azaltıcı Yüzeyler: Hava yatakları ve jel yastıklar gibi basıncı azaltıcı yüzeyler kullanılabilir.

10. Yoğun Bakım Sonrası Sendromu (YBSS)

Yoğun bakım sonrası sendromu (YBSS), yoğun bakımda tedavi gören hastalarda fiziksel, psikolojik ve kognitif sorunların bir kombinasyonunu ifade eder. YBSS, hastaların yaşam kalitesini önemli ölçüde etkileyebilir.

10.1 YBSS'nin Belirtileri

YBSS'nin belirtileri arasında kas zayıflığı, yorgunluk, anksiyete, depresyon, travma sonrası stres bozukluğu (TSSB) ve kognitif bozukluklar (dikkat eksikliği, hafıza sorunları) yer alır.

10.2 YBSS'nin Yönetimi

YBSS'nin yönetimi, multidisipliner bir yaklaşım gerektirir. Fizyoterapi, ergoterapi, psikoterapi ve ilaç tedavisi gibi yöntemler kullanılabilir.

Sonuç: Yoğun bakım üniteleri, kritik durumdaki hastalar için hayat kurtarıcı bir ortamdır. Ancak, yoğun bakım ortamı, hasta ve sağlık çalışanları için çeşitli zorlukları da beraberinde getirir. Bu yazıda, genel yoğun bakımda sık karşılaşılan sorunları ve bu sorunlara yönelik çözüm yaklaşımlarını detaylı bir şekilde inceledik. Bu bilgilerin, yoğun bakım hastalarının bakımını iyileştirmeye ve sonuçlarını iyileştirmeye yardımcı olacağını umuyoruz.